Die emotionele stappen? Die heb ik al gezet.
Daardoor kan ik jou gidsen, stap voor stap.
MEER OVER RITSKA, HAAR VERHAAL & ERVARING
Wijsheid komt met de jaren
Dat gezegde is bij mij zéker van toepassing. Want door veel vallen en opstaan ben ik ondertussen behoorlijk wat wijzer geworden.
Mijn leven begon in een liefdevol gezin met een vader, moeder en zus. Als jongste viel ik altijd al een beetje ‘buiten de boot’. Ik zat vol emotie (die ook regelmatig over mijn wangen biggelde) en vol met fantasie. Ik voelde energie en geloofde in al het moois in deze wereld, maar ook tussen de werelden in.
Al vanaf het begin van mijn schooltijd voelde ik letterlijk dat ik ‘anders’ was.
Ik werd bruut gepest, mentaal en lichamelijk. Moest zelfs rennen voor mijn leven als ik naar huis wilde. Ik was altijd alleen, of met het ‘andere kneusje’ van de klas. Zelfs door leraren werd ik als ‘dom’ aangeduid, al bleek ik later dyslectisch te zijn. Al mijn fantasie en creativiteit verdwenen als sneeuw voor de zon, samen met mijn eigenliefde.
Met dit gebrek aan eigenwaarde ben ik in mijn huwelijk gestapt. Niet zo’n goed begin, maar toen wist ik nog niet wat eigenwaarde, patronen en overtuigingen met iemand doen. Mijn huwelijk heeft het niet gered. Ik kwam op mezelf te staan met een, overigens geweldig, kind van bijna vier. Zonder baan, zonder woning.
Daar stond ik dan, met lege handen, en die ene grote vraag: “hoe nu verder?”
Ik realiseerde me dat ik door moest. Ik kreeg een baan, een woning en kon mijn leven weer opbouwen. Na een kleine twee jaar verhuisde ik terug naar de kop van Noord-Holland waar ik de rust en ruimte voelde die ik zo nodig had. Ik had het voor elkaar. Ik was er!
Maar helaas is niets minder waar. Toen begon het pas.
Door op mezelf aangewezen te zijn en alles zelf te moeten doen, liep ik in mijn eigen valkuil. Ik ben opgevoed met het idee dat je alles onder controle moet hebben. Dat je zelfstandig je geld moet verdienen. Dat je je correct gedraagt en niemand tot last bent. En dat leefde ik vol overgave.
Tot mijn burn-out mij met piepende banden tot een halt riep.
Het dal was diep, heel diep. Ik had in mijn hoofd twee keuzes: Óf ik maak er een eind aan, óf ik ga mijn shit nu eindelijk aanpakken. Ik besloot het laatste; als dat mis ging, kon ik nog altijd het eerste doen. En ik had tenslotte een kind, dus daar moest voor gezorgd worden.
Mijn redding was mijn toenmalige traumatherapeut.
Hoewel ik vond dat ik echt geen trauma had, bleek dat wel echt zo te zijn. Mijn therapeut kon ik niet voor de gek houden (waar ik cum laude in was afgestudeerd zo ongeveer). Samen brachten we mijn patronen en trauma’s in kaart gebracht en hebben deze met praat-therapie en EMDR aangepakt. En toen was ik er écht! Dacht ik…
Door mijn burn-out had ik ruimte gecreëerd om ‘mezelf te kunnen zijn’. Voor het eerst in mijn leven. Maar doordat ik mezelf was, merkte ik dat ik ‘onderhuids’ nog patronen had waar ik niets mee kon. Wat ik ook deed, ik kon er mijn vinger niet opleggen. En ze begonnen behoorlijk te knellen.
Die bepalende patronen belemmerden me in het lopen van mijn eigen persoonlijke pad.
Na een zoektocht kwam ik bij een regressietherapeut terecht. Deze effectieve therapie ging nóg een stap verder. Er ging dan ook een wereld voor mij open. Ik was niet gek. Die onderhuidse patronen zaten er echt. En mijn trauma’s waren nog niet voldoende verwerkt. Ik kreeg nog meer inzicht in mijn patronen, maar ook in mijn pijn, mijn overlevingsmechanismes en mijn vastgezette gedachtes.
Ik kon helen op het niveau dat ik belangrijk vond – dieper, intenser en volledig. Eindelijk.
Ik was zo enthousiast dat ik begon met de hbo-opleiding ‘Transpersoonlijke Regressie therapie’. Dat was flink aanpoten, vooral omdat je ook jarenlang intensief aan jezelf werkt. En dan ook écht werken. Maar het was de beste keuze ooit!
Dat ‘dom’-etiketje van toen heb ik flink van me afgeschud; ik heb de opleiding met een 9 afgerond, als beste van mijn klas. Dat was iets wat ik me nog nooit had kunnen voorstellen. Maar ik had het gedaan. Én ik besloot om een masterjaar in België er achteraan te doen.
Want ik wil de beste therapeut zijn die er in mij zit, zodat ik jou het beste kan begeleiden.
Als je voor het nu zorgt, zorgt het nu voor de toekomst.
– Jotika Hermsen –
Wat levert dat op?
Stap voor stap heb mijn gevoelige triggers aangepakt. Dit heeft gezorgd voor:
• Liefde en zachtheid, waarbij ik volledig mezelf mag zijn – zonder continu controle te hebben.
• Eigenwaarde. Ik hou van mezelf in al mijn lichte, maar ook zeker in al mijn donkere stukken.
• Vertrouwen, in en op mezelf. Ik word niet meer geraakt door pesterijen op welk vlak dan ook.
• Ruimte voor een gelijkwaardige, goede relatie waarin ik me geweldig voel.
• Verbinding met m’n ouderlijk gezin, waardoor er weer een open, eerlijke relatie mogelijk is.
• Liefde voor mijn lijf, me thuis voelen in m’n lichaam en vrij in m’n seksualiteit.
Boven alles heb ik geaccepteerd dat ik ‘anders’ mag zijn.
Graag zelfs, want dat is niet alleen leuker, het is ook echt mijn kracht.
Natuurlijk is het niet zo dat ik nu opeens alles onder controle heb. Ik blijf tegen dingen aanlopen, maar de impact is veel minder. Als ik nu tegen dingen aanloop kan ik er veel beter mee om gaan. En dat maakt het leven een heel stuk leuker.
Dat gun ik jou ook!
Klik op je keuze om die eerste stap naar jouw vrije leven te zetten:
NIEUWSGIERIG NAAR JOUW TABOE-TRIGGERS?
WIL JIJ OOK VOLUIT LEVEN?